….और कारवां बनता गया!

काल मित्राला बस स्टॅंड वर सोडायला जात होतो. बांगलादेश VS भारत मॅच ची शेवटची ओवर सुरु होती. शेवटची विकेट आम्ही गाडीवर च सेलिब्रेट केली.

जिंकलो!!  हुर्रे!!

मित्राला सोडला, वापसी ला लागलो.

रस्त्याने (FC road) येतांना एक गाडी भुर्रकन बाजूने गेली. कपाळावरच्या आठ्या गाडीवरचा तिरंगा बघून लगेच गायब झाल्या. आणि ३०-४० च्या स्पीड ने जाणारी माझी गाडी त्या तिरंग्याच्या जवळ जायला लागली. स्पीड कधी ६०-७० झाली कळाल सुद्धा नाही.

“भारत माताकी जय!”, “वंदे मातरम्”, “जय हिंद” च्या घोषणा. वाटेत जो कुणी दिसेल तो आपला भाऊ ‘बांधव’ असल्यासारखा हात दाखवत होता. हळू हळू २-३ गाड्यांचा ग्रुप २0-२२ पर्यंत गेला.

कुणी ‘मित्राला सोडवून परततांना’, कुणी कामावरून वापस जातांना, कुणी मुद्दाम फिरतांना अश्या हौश्या लोकांनी रस्ता भरला होता. डेक्कन ला आल्यावर मात्र हळू हळू “आमचा ताफा” बिखरला. आपापल्या घराकडे वळू लागला. आणि परत माझी गाडी ३०-४० च्या स्पीड ने रूम पर्यंत आली.

१० मिनिट पण मी त्या वातावरणात नसेन, पण अगदी भरून गेलो होतो.

त्या ताफ्यातल्या प्रत्येकाला असाच वाटलं असेल का?

-होय

तिरंग्याची जादू म्हणजे हीच का?

-होय

शेवटी गर्दी कशी तरी होते ह्याच उत्तर एकदम सोप्पंय..

मै अकेला ही चला था जानिब-ए-मंजिल मगर, लोग साथ आते गये कारवां बनता गया

– मजरुह सुलतानपुरी

एकदिवसीय देशप्रेम...

खूप लोक लिहितील ह्यावर.
खूप लोक शिव्या पण देतील ह्या प्रकाराला.
पण बदल कुठे घडून येतोय का?
आजही कागदी आणि प्लास्टिक चे झेंडे, रिबीन्स, ब्याजेस, बिल्ले भरभरून विकले जातात.

आजही भरधाव गाड्यांच्या ह्यांडल ला अडकवला जातो माझा तिरंगा.

का?
देशप्रेम इतकं स्वस्त, सहज, आणि किफायती झालय?

मी आजच्या दिवशी अशी खूप बडबड करत असतो.

मग, आज मी झेंडावंदन आणि परेड बघायला पोलीस कवायत ग्राउंड वर गेलो होतो.
तिथे मला दिसले पोट सुटलेले पण तरीही जीवानिशी परेड मध्ये काही कमी पडू नये म्हणून झटणारे पोलीस.

तिथेच मला दिसले लहान पावलांनी आपापल्या जोरानुसार परेड करणारे सैनिकी शाळेचे विद्यार्थी.

आणि तिथेच मला दिसले माझ्याच वयाचे, पोलीस ट्रेनिंग सेंटर च्या भावी पोलिसांचे दिमाखदार संचालन.

तिथेच मला दिसला हा बापड्या ज्याला तिरंग्याचा पापा घेण्याचा मोह आवरत नव्हता.

मी दर झेंडावंदन ला इथे येणारे. सकारात्मक बदल घडवण्याची जादू आहे इथे. मी ह्या वातावरणाने भार्लोय पूर्णपणे तुम्ही ही अनुभव घ्या..

जय हिंद!

टीप : तिरंगा आहे तिथेच आहे. तो पडल्याने त्याचा अपमान होणार नाहीये, पण पायदळी येऊ देऊ नका 

पानिपताचे चटके..

हाॅस्टेल वर असताना एकदा घरुन 'पानिपत' (लेखक- श्री. विश्वास पाटील) वाचायला आणलं होतं. प्रामाणिक हेतु हा की 'नेमकं काय झालं होतं ज्यामुळे मराठा साम्राज्य हरलं?' हे जाणुन घ्यायचं होतं.

वाचन सुरु करायला काही मुहुर्त लागेचना. मग समोरच्या रुम मधला रामेश्वर आला होता तेव्हा त्याची नजर पुस्तकावर पडली म्हणला "भाऊ मला वाचायचंय मला दे."

आता ह्याला दिलं तर 10-12 दिवस वाचायला जमणार नाही. पण ह्याच्या उत्सुकतेला काय उत्तर देऊ?

मी म्हणालो, "अरे मी वाचतोऽय. माझं झालं की देइन पक्का."
पण साहेबांच्या आतला इतिहासप्रेमी जागा झाला होता एव्हाना. मग कसला गप्प बसतोय? हट्टाला पेटला. 

मग सुरु झाला आमचा करार, " मी जेव्हा वाचत नसेन तेव्हा तुला देइन, तसंच तू पण करायचं" Done.👍

चढाओढ सुरु, कोण पुढे जातो, जास्त वाचतो.

आमच्यातला एक आंघोळीला जरी गेला तरी पुस्तकाची देवाण-घेवाण होऊ लागली. तीन दिवसांत आम्ही 14 जानेवारी पर्यंत येऊन ठेपलो.

एकदा असंच पुस्तक देताना राम डोळे पुसत म्हणाला, "भाऊ, इथुन पुढचं हळु वाचु."

तिथुन मग वाचण्यासाठी पुस्तक एकमेकांना मागणं जड झालं. तरी पण पानिपत पुर्ण वाचुन काढलं.
आज नेमकं पानिपताच्या पोस्ट्स वाचुन ह्या किस्स्याची आठवण आली.

शुर योद्ध्यांना मनापासुन मुजरा!_/\_

हर हर महादेव !

आमचा लाडका बाप्पा !

आपला बाप्पा प्रत्येकाच्या भावविश्वात अगदी पहिल्या क्रमांकाचा देवबाप्पा आहे.

एकीकडे बापाचा शर्ट ओढत आवडत्या मुर्तीकडे खुणावणा~या निरागस पोरीचा 'लाडका' बाप्पा,

तिथेच बारकाईने मुर्तीच्या नयनचक्षुंमध्ये चैतन्य शोधणा~या बापाचा 'विघ्नहर्ता' बाप्पा.

एकीकडे बारा-तेरा वर्षांच्या सात-आठ लेकरांच्या 'मंडळा'चा मिरवत आणलेला 'गणेशा' तर एकीकडे गर्दीत,

मेट्याडोर ने आपल्या गावी नेत असलेल्या कुणा बापड्याचा ट्रॅवलकर बाप्पा.

एकीकडे कामाला हक्काची दांडी मारुन आपल्या यारदोस्तांकडे गावी जाणा~याचा 'यार' बाप्पा,

तर एकीकडे आॅफीसमध्ये मनापासुन सजावट करणा~याचा 'सोबती' बाप्पा.

असा हा बाप्पा एव्हाना ह्या सगळ्यांच्या आणि तुमच्या आमच्या घरी आरुढ झालाही असेल,

जल्लोश सुरु असेल. दहा दिस गोतावळा भरेल, 'मैफील'(गप्पांचीच) रंगेल, एकुण काय तर "मज्जा".

करा मग येंजाॅय!!

                                                                                                          -----अभिज्ञ

अंबोलीची अनपेक्षित ट्रीप..

(वेळ अशीच एक सायंकाळ)

मामा, माझ्याशी गप्पा मारत होता. विषय अभ्यासाचा चाललेला असताना कसे कुणास ठाऊक आमचे मामाश्री 'सह्याद्री MTDC' चे अधिकारी असल्यगत म्हणाले," अरे, आभ्या सह्याद्री फिर पावसात. 'खरी' मजा आहे तिथे."
ही गोष्ट माझ्या डोक्यात तेव्हाच मुरली.

परवा सहकर्मचार्यांबरोबर अंबोली प्लॅन ठरला. राष्ट्रीय महामार्ग सोडुन आम्ही कच्च्या रस्त्याने जायच ठरवलं.

हिरवे गार गालिचे पांघरुन आम्हाला वाट देणारे सह्याद्रीचे घाट, त्यांमधुन वाहणारा वारा, मधेच हजेरी लावणारा पाऊस जणु,"माझं लक्ष्य आहे बरं का!" असंच सांगत होता. आणि त्यात आमचो कोकणचो माणुस, तो पत्ता पण त्याच्या कोंकणी इष्टाइलनं सांगायचा.

अंबोली धबधबा ऐन भरात होता, मनसोक्त भिजलो. नजर इतकी आसुसली होती कारण सगळं साठवायचं होतं.
ती वृक्षवल्ली, ते धुकं, ते तुषार, ती गर्दी♥
:-D अहाहाहाहाऽऽ!

खरंच, आपण खुप श्रीमंत (मापक : निसर्ग) असल्याची जाणिव झाली. आणि मामाश्रींसोबतचे संभाषण आठवले. तडक काॅल करुन अनुभवकथन केल्यावर जऽरा मोकळं वाटलं. डोक्यात स्कॅन झालं आणि एका गाण्याचे दोनंच शब्द आठवले,"...सह्याद्रीऽचे कडेऽऽऽ.."

अभिज्ञ

Sir Mokshakundam Visveshwaraiyah - The Preeminent Engineer

SIR M. VISVESVARAIYAH

• INTRODUCTION

         
         The First Engineer, Civil Engineer, founder of State bank of Mysore, founder of Mysore soap and oil co. Ltd.,designer of first India Automated-flood gates BHARAT RATNA Sir Mokshagundam Visvesvaraya, he played a vital and noble role in the development of southern region of India. He was appointment as DIWAN of MYSORE state. His engineering education completed from College of Engineering, PUNE. He worked in approximately in each of the governmental departments and every sub-branch of Civil Engineering. His work was revolutionary in each of them. He joined in PWD as an Assistant Engineer, then he was invited in Irrigation department, then Executive Engineer, Superitending Engineer and what not.

             Krishnaraja Wodeyar IV, Maharaja of Mysore appointed him as Diwan (First Minister) of the princely state of Mysore. He made good contribution as Diwan to the all-round development of Mysore state.

• Birth and Mystery of Name

          Sir MV was born in 1860 sepetmber 15, in a Telugu Brahmin family, to Mokshagundam Srinivasa Shastry and Venkatalakshmamma, in a small village called Muddenhalli, Kanrataka (Then Mysore State). He lost his father at his 12. His ancesters were from a village Mokshagundam, in Prakasam District, Andhra Pradesh. These people useed to use their village name with their name so the name became Mokshagundam Visvesvaraya. 

• Education

           He got enrolled in the  kannada medium school, in Chikballapur where he completed his primary education, and his higher secondary school in Bangalore. He earned his Bachelor's degree in arts from University of Madras in year 1881. Then he did his engineering from prestigious College of Engineering, Pune in Maharashtra.

• Career

           Sir MV joined and served mostly every Government Department for civil engineer. After completion of engineering from College of Engineering, Pune Sir MV joined Public Works Department as an Assistant Engineer in year 1984. Later he was invited to join Indian Irrigation Commission where he served to implement extremely intricate irrigation system in Deccan Area of India.He also Invented and patented a system of automatic weir-water floodgates which was firstly installed in 19003 at Khadakwasla Reservoir, near Pune. These gates helped to raise the flood water supply level of Dam storage to its highest level due to which no damage is caused to the dam. Based upon the success of these gates, same mechanism was adopted at Tigra Dam in Gwalior and Krishna Raja Sagara Dam in Mandya/Mysore, Karnataka.
            In 1906-07, Government of India sent him to study Water Supply at Aden, and the project submitted by him was implemented in Aden successfully. He was well known after his design of Flood Protection system  for Hyderabad City. Sir MV was involved in KRS project across Kaveri river from concept to inauguration. This Dam created asia's biggest reservoir when constructed. He was known as "The Father of modern Mysore State", during his service in Mysore Government he was responsible for the successful founding of Mysore Soap Factory, The Parasitoide Laboratory, the Mysore Iron and Steel Works(now Visvesvaraya Iron and Steel Limited) in Bhadravathi, the Shri Jayachamarajendra Polytechnic Institute, the Bangalore Agricultural University, the State bank of Mysore, The Century Club, Mysore Chambers of commerce, and many more industrial Ventures. He encouraged Private industries and investments when he was Diwan of Mysore.
               Jawaharlal Nehru remarks him as,"A Dreamer, thinker and a man of actions not lost in past but always thinking of the future, living and bringing into existence, an integrated life and shaping dreams not for himself but for India and the people of India."

• The Train Incident

              It was mid-night, a train was pacing to its destination with speed, with a howl in the silence of the night. A man was sleeping with his head on the side window of the train. Suddenly he jumped off his berth and pulled the chain and the train stopped after some distance.
               The TCs and Police rushed to the compartment to know what happened. Passengers thought he did it in a sleepy mood so they were furious at him. but the man was very cool and calm. 
Passengers(angrily): Why did you pulled chain?
MAN(calmly): There is a crack in the rails. if the train goes over it mishaps may occur.
  (passengers were surprised and about to argue on his calm reaction)3
Passengers: What nonsense? are you blabbering in sleep? Did you get dream about it?
MAN(calmly): First of all you please check the rails and then we shall talk.(the man suggested)
                 When it was checked by the railway staff, there was crack in the rails such that if train goes over it mishaps was obvious in that dark night. When the man as asked "how?", he answered that he deducted it from the changed sound of rails. The vibrating sound changed too heavily that he recognized that there was a crack. This man was "The preeminent engineer- Sir Mokshagundam Visvesvaraya"

©AbhidnyaAdwant

गम्मत कराटेची

आपल्या रोजच्या आयुष्यात आपल्याला बऱ्याच ठिकाणी विनोद घडतांना दिसून येतात. अगदी अलीकडचीच गोष्ट सांगतो. मी आमच्या मामाच्या गावी गेलो होतो. तिथे आमच्या मामाच्या चिमुकल्यांना त्यांचे 'टीचर' करटे शिकवत होते. मी असाच फेर-फटका मारायला म्हणून त्यांना बघायला गेलो.

आता आम्ही राहिलो गावाकडचे आमच्या मामाचा गाव मुंबई तिथे सब कूच polished. त्या कराटे च्या पोरांना पायात थोडासा वाकून हातवारे करतांना अनेक प्रश्न पडत होते. काहीतरी हास्यास्पद 'च्यो' की काय ओरडत पण होते. तो बारीक आवाज ते इवले इवले हात बघून कौतुक वाटावं की हसावं? पण आपले भाईलोग (मामाचे) होतेना.

झाला क्लास. आता वेळ होती आमच्या शंका-निरसनाची.

मी ; काय रे? ते काय ओरडत होतास तिकड?

भाऊ ; अरे दादा ते आम्हाला सरांनी सांगितलेलं. 'च्यो' म्हणतो आम्ही.

मी ; पण कशाला? 

भाऊ ; ओरडतांना जी ताकद मिळते ती फाईट मध्ये यायला.

मी ; ह्या!!

भाऊ ; ....(अडाणी)